Jan Barley, specialist in hondengedrag, onthulde hoe zij haar hond behandelde die leed aan het syndroom van ‘de dokter en het monster’.
+ Zie de lijst met 13 voedingsmiddelen die je nooit aan je kat mag geven.
In een verslag gepubliceerd op de website PetsRadar, vertelde ze dat haar teefje normaal gesproken erg lief was, maar plotseling agressief werd zonder enige aanwijsbare reden. Barley legde uit dat hij leed aan het syndroom van Jekyll en Hyde, ook bekend als het syndroom van “de dokter en het monster”.
Jessie, haar reddingsbordercollie, werd geadopteerd toen ze vier maanden oud was. Volgens Barley was ze erg aanhankelijk en kalm toen ze thuiskwam, maar op negen maanden werd ze een zeer reactieve hond tegenover andere honden.
“Op een dag stond onze vriendin Julie voorovergebogen terwijl ze Jessie aaide, die haar poten om Julie’s taille had. Jessie leek blij met de aandacht, maar draaide zich plotseling om en beet in Julie’s hand, waardoor er bloed vrijkwam”, vertelde de specialist aan PetsRadar.
Maar wat veroorzaakt het syndroom van “de dokter en het monster”? Volgens Barley kunnen er verschillende redenen zijn. In het geval van Jessie gelooft de specialist dat een bezoek aan een lawaaierig hondenevenement een trigger voor de agressie kan zijn geweest.
“Ze was […] erg gevoelig. Met honderden blaffende honden bevroor Jessie. Achteraf besef ik dat arme Jessie doodsbang was. Wat ik had moeten doen, was haar uit de situatie halen. Veertien jaar later voel ik me nog steeds schuldig over mijn gebrek aan begrip”, aldus Barley.
Om het syndroom te behandelen, raadde de specialist aan om eerst eventuele onderliggende medische problemen uit te sluiten. Ze ontdekte dat Jessie een probleem met haar alvleesklier had, wat haar mogelijk ziek heeft doen voelen en bijgevolg humeurig.
“Ten tweede, begrijp dat het niet de schuld van je hond is. Onze taak als hondeneigenaren is om uit te zoeken wat het probleem veroorzaakt. We merken vaak niet veranderingen op in het gedrag en de dagelijkse gewoonten van onze honden totdat het problematisch wordt”, benadrukte ze.
Het bijhouden van een dagboek met informatie over het gedrag van je hond kan nuttig zijn, volgens Barley. Houd zijn eetgewoonten in de gaten, of ze normaal bewegen, of hun gedrag op enig moment van de dag is veranderd, wat de trigger kan zijn geweest, enzovoort.
Op deze manier kun je beslissen wat de beste aanpak zou zijn. Werk samen met een gedragsdeskundige, verander zijn dieet of pas zijn omgeving aan, indien nodig. “Blijf optimistisch en zoek hulp als je worstelt om het gedrag van je hond aan te pakken.”
